ของขวัญจากการเดินทาง

เพิ่มกลับจากปาย จ.แม่ฮองสอนมาค่ะ กระเตงกันไปกับลุงเทาคันเก๋าของเรานี่เอง
ไปปายครั้งใด นอกจากจะตระเวนกินอาหารร้านหรูต่าง ๆ แล้ว ก็ทำทานกันเองที่บ้านเพื่อน
แต่มื้อพิเศษที่กบกับปัน (มิตรรักเจ้าของบ้านปายนา)อาสาเลี้ยงส่งคืนสุดท้าย มันสุดยอดมากกกก..

เป็นร้านเล็ก ๆ ชื่อ ป.ปลา ทั้งร้านดูแลโดยคุณตากับคุณยาย คุณยายทำอาหาร ส่วนคุณตาคอย
เสริฟและดูแลลูกค้า และช่วยหยิบจับในครัวบ้าง เนื่องจากกบมาสั่งอาหารล่วงหน้าตั้งแต่ 4 โมงเย็น
พอ 6 โมงพวกเรามาถึงอาหารก็ทยอยออกมา มีมานั่งก่อนเราโต๊ะหนึ่งแล้วฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้สั่งอาหาร
คงมาดื่มเฉย ๆ เพราะเกือบชั่วโมงที่เขาสองคนนั่งคุยกันไป ในขณะที่เราก็กินไป

จนประมาณทุ่ม มีแขกเข้ามาอีกสองโต๊ะ เป็นคนรุ่นแรก ๆ ที่มาอยู่ปายทั้งนั้น พวกเขาดูชิว ๆ มาก
และดูแลยกอาหารเสริฟน้ำให้ตัวเองกัน อ้อ..ระหว่างที่ทั้งสองโต๊ะนี้มา มีพี่คู่หนึ่งมาสั่งข้าวกล่องสองกล่อง
เขารอ และก็ออกไปทำธุระ กลับมารอ แล้วก็ออกไปทำธุระอีก สามรอบค่ะ คุณคงคิดว่าคู่นี้คงหงุดหงิดมาก
เปล่าเลย ทุกครั้งที่กลับเข้ามาเขาก็พูดคำว่า "ไม่เป็นไรครับ-ค่ะ" และคุณตาก็จะบอกขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พระเจ้าช่วย ทุ่มกว่า โต๊ะที่มาก่อนเราถึงได้อาหาร แสดงว่าเขามากินจริง ๆ คุณตามาเสริฟพร้อมกับน้อมตัว
"ขอโทษนะครับ..ช้าเหลือเกิน..ขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ" แขกโต๊ะนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน บอกปัดว่า
"ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้ ไม่เป็นไรจริง" ฉันมองสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นอย่างงง ๆ

ฉันเคยทำร้านอาหาร ฉันรู้สึกร่วมไปกับคุณตาคุณยายด้วย และคิดเอาเองว่า ภาวะเช่นนี้แกคงกดดันมาก
ก็อาจมีบ้าง แต่ภาพที่เห็นมันน่าทึ่งมาก แกสองคนยิ้ม เรื่อย ๆ ช้าาาา...แต่มีความสุข โอ..ใช่ ความสุข
แว้บนึง ฉันคิดถึงพูร์ ในวินนี่เดอะพูร์
พอเราทานเสร็จ เราช่วยกันเก็บจานชามไปไว้หลังร้านให้คุณตา คุณตายิ้มแย้ม "ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ๆ
ใจดีกันเหลือเกิน แขกแต่ละคนใจดีเหลือเกิน" แกพูดซ้ำ แล้วหันแตงโมมาแถมให้พวกเราอีก น่ารักมาก
มากไปกว่านั้นคือ แกทั้งสองช่วยทำให้เราและคนที่มาอุดหนุนแกได้เป็นทั้งผู้ให้และรับไปพร้อม ๆ กัน
บรรยากาศในร้านมันช่างต่างจากร้านทั่วไปมาก ฉันมองรอบตัว ปิติจนน้ำตามาออหน่วยตา
งดงามจริง ๆ ค่ะ