เสรีภาพในกรงขังแห่งจิตวิญญาณ

เสรีภาพในกรงขังแห่งจิตวิญญาณ
เขียนโดย อภิชาติ ไสวดี
พฤหัสบดี, 15 มกราคม 2009

พบ ผู้คนมากมายตามท้องถนน ในการเดินทางบนถนนสายเล็กๆ ของเรา พวกเขาทั้งหลายล้วนกำลังเดินทาง ตามหาเสรีภาพของตน บางคนในหมู่พวกเขาได้ปลดปล่อยพันธนาการมากมายในชีวิต พวกเขาปราศจากครอบครัว ไม่มีบ้าน เลี้ยงชีพด้วยการทำงานเล็กน้อย และเดินทาง ด้วยพวกเขาบอกว่า นั่นคือหนทางแห่งเสรีภาพ

ผู้คนมากมาย พยายามสลัดพันธนาการทั้งหลายออกไปจากตัวเอง ด้วยก็เชื่อว่านั่นคือวิธีที่จะได้ก้าวไปสู่เสรีภาพ

คำ ถาม เกิดขึ้นจากการพบเห็นทั้งหลายนั้นว่า แท้จริงแล้วพวกเขาได้ค้นพบ และดำรงอยู่อย่างเสรีหรือไม่ พวกเขารู้สึกสมหวังดังปรารถนาหรือไม่ การเดินทางของเขาหลังจากนั้นคือการเดินทางอย่างอิสระ เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ดำรงอยู่อย่างมีความหมาย งดงามหมดจด หรือแท้จริงแล้ว พวกเขาทั้งหลายก็ยังเอาแต่หา ค้นหา สิ่งที่พวกเขาเรียกมันว่า เสรีภาพ

คนอื่น คนรอบข้าง ครอบครัว การงาน ภาระ หน้าที่ ถนนหนทาง รถรา สรรพสิ่งทั้งมวลนี้หรือเปล่าที่ถูกป้ายความผิดว่า มันทำให้พวกเขาทั้งหลายไม่ได้พบอิสระ มันเป็นพันธนาการที่ปิดกั้นหนทางของพวกเขา นอกจากมันฉกฉวยเวลาไปแล้ว มันยังกักขังความฝันของพวกเขาไว้ด้วย ชีวิตเขาจึงจ่อมจมอยู่กับความทุกข์ ต่อความอดทนอย่างหนักต่อการเผชิญภาวะที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถออกเดินทางไป สู่เสรีภาพ

หากชีวิตของคนผู้หนึ่ง ดำรงอยู่ร่วมกับผู้คนอย่างมีความหมาย ความเรียบง่ายของชีวิตช่วยให้เขาไม่เหนื่อยมากนักต่อการหาเลี้ยงชีพ แต่กระนั้นก็ยังทำให้เขาสามารถดูแลผู้คนใกล้ชิดได้หลายคน แล้วเวลาก็ยังเหลือพอสำหรับการพบปะสนทนา เขาอาจไม่ใช่คนเดินทางตะลอนท่อมท่องไปตามถิ่นทางต่างๆ มากนัก แต่ทุกๆ ที่ๆ เขาไป ล้วนมีความหมายต่อความฝันต่อจินตนาการและแรงบันดาลใจ เขายังมีทุกข์อยู่มากตามประสาปุถุชน แต่เขาก็อยู่กับมันอย่างเข้าใจ และเขาสามารถเผชิญกับเงื่อนไขสถานการณ์ที่เป็นไปอย่างรู้เท่าทัน เข้าใจ และสามารถรอคอย ชีวิตเขาก็มีเรื่องผิดพลาดอยู่เสมอ บางครั้งถ้อยคำ และการกระทำของเขาก็ทำร้ายคนอื่นโดยไม่ตั้งใจ หรือบางครั้งความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ทำให้หลายเรื่องหลายคนกระทบกระเทือน เกิดความเสียหาย แต่เขาก็พยายามเสมอที่จะเรียนรู้มัน เพื่อที่เขาจะสามารถแก้ไขมัน และเบียวยาส่วนที่เสียหายไปบ้างแล้ว

ใน การดำรงอยู่ตามเงื่อนไขสถานการณ์ ภาพที่ปรากฏก็คือ เขาสามารถปลดพันธนาการจิตวิญญาณของเขา เงื่อนไขทางเศรษฐกิจ และสังคมอาจไม่เกื้อหนุนให้เขาโบยบินไปได้ไกลนัก แต่เขาก็มีความสุข

เรา ต้องเดินทางไกลเพียงใด เราต้องสลัดทิ้งผู้คนมากมายเพียงใด เราต้องเรียกร้องจากโลกมากมายเพียงใด เราต้องทนทุกข์ และเหน็ดเหนื่อยปานใด กว่าเราจะได้พบเสรีภาพตามความฝัน ตามที่ปรารถนา

หาก เรายังพันธนาการจิตวิญญาณของเราเองด้วยความขลาดเขลาเสียแล้ว ไม่ว่าเราจะออกเดินทางไปไกลเพียงใด เสรีภาพก็อาจเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง